Załóżmy, na potrzeby ćwiczenia umysłowego, które zalecała mi babka – no więc, załóżmy, że nigdzie nie płynęliśmy. Że nasza podróż jest tylko wyobrażoną, a jej celu nie da się umieścić na żadnej mapie. Załóżmy, że moja matka, która jest hipopotamem, ma wciąż w zapasie czterdzieści kokosów, a pod pokładem oprócz cytrusów, o których tylko rozmawiamy i nigdy ich nie zjadamy, leżą jeszcze inne smakołyki i wszystko, co przydaje się w dalekiej podróży. Że są tam: wiosła i kapoki ratunkowe, mleko czekoladowe w małych kartonikach, pamiątkowe kartki z krzepiącymi życzeniami od krewnych, śpiwory i wygodne poduszki, termos z herbatą, liny, sznurki i wstążki, dmuchawa do liści, model żaglowca i magnes na lodówkę, kupiony gdzieś, od kogoś, za jakąś niedużą sumkę. Tak często podróżujemy i z tak wielu powodów, że czasem – pamiętając nawet, że wciąż bawimy się w to zalecane przez babkę ćwiczenie – ciężko odróżnić czas podróżny od tego, w którym nigdzie nie podróżujemy. I czy dotarcie do celu oznacza koniec podróży? Ja jestem ogromna, ale mam bardzo malutką koleżankę, dla której wielką wyprawą było szukanie solniczki na kuchennym stole. A dla mnie betka – wyciągnąć rękę! A przecież nawet dla mnie, w tej podróży w skali mikro, bywają niespodzianki. Tyle razy pomyliłam solniczkę z pieprzniczką.